MARDİN VE ÇEVRESİNDE SÜRYANİLER
Cenaze Merasimi ve Ölülerin Gömülmesi
Süryaniler ölümü, vücuttaki bütün hücrelerin canlılığını kaybederek, hücrelerin özünü teşkil eden can ve ruhun bedenden ayrılması, dünyevi acıların bitiş noktası, ebedi huzurun ve sonsuz hayatın başlangıcı olarak tarif ederler. İmanlı bir ölüm için durum böyle iken imansız bir yaşamın sonundaki ölüm ise Tanrı’dan uzak kalma ve sonsuza dek mahvolmanın başlangıcıdır. İnananların cennete inanmayanların ise cehenneme gideceğine inanılır 30 .
Süryaniler ölmek üzere olan kişiye şifa bulması veya rahat bir şekilde ölüm anını yaşaması için “hasta yağı” denilen bitkilerle karıştırılmış, episkopos tarafından kutsanmış zeytinyağı sürerler. Hastanın bu durumda iken tövbe ve itirafta bulunması halinde küçük günahlarının affedileceğine inanılır 3
Ölen kişi tek parça bir kumaş ile kefenlenir ve yüzü açıkta kalacak şekilde, tabuta yerleştirilir ve cenaze merasimi için kiliseye gidilir. Cenaze merasiminden sonra ölen kişi ayakları Doğu yönünde olacak şekilde mezara konur. İlk toprağı papaz, dualar eşliğinde serper. Süryanilerde din adamları (patrik, mafiryan, metropolit, papaz ve kâhin rahipler) diğer insanlardan farklı bir şekilde gömülürler. Din adamlarının cesetleri yıkanır, hasta yağıyla yağlanır, hayattayken bulunduğu ruhban sınıfının kisveleri giydirilir. Ahşap bir sandalyeye oturmuş bir vaziyette duvar, yer veya özel mezarlıklara gömülürler. İdari anlamda görev almamış (patrik, mafiryan, metropolit dışında) rahipler, manastırların özel yerlerinde bulunan mahzenlere bırakılır. Üzerlerine toprak örtülmez3
Ölen kişilerin anısına; ölüm yıldönümlerinde, bayram günlerinde özel anma, ayin ve mezarlık ziyaretleri yapılır. Bu ziyaret sırasında, mezar başında tütsü yakılır, mezar toprağı sulanır, etrafı temizlenir ve çiçek bırakılır. Ölen kişinin yakınları ölümün üçüncü, dokuzuncu ve kırkıncı günleri ile ölüm yıldönümlerinde mezarın başında yemek ve helva33 dağıtırlar. Bu dini bir zorunluluktur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder